میخوام بدونم بعد از اینکه فرضا تمام بچه های کلاس از اینجا با خبر شدن من باز هم اینقدر شهامت دارم که بنویسم فلان پسر با اون لباس پوشیدنش مثل زرشک میشه.
تا حالا همچین چیزی نگفتم ولی شاید یه روز دلم بخواد بگم.
میتونم بگم فلان دختر لوسه?
شاید واقعا نباشه ولی از نظر من هست و برای اینکه ذهنیت بقیه رو خراب نکنم به بقیه نمیگم و فقط اینجا مینویسم .
بازم میام بنویسم که من با مامانم دعوام شده?
من از اینی که هستم حالم بهم میخوره?
من گم شدم.کمک میخوام.
همین روزاست که دیگه فکر نکنم.ذهنم مال خودم نباشه....

واقعا این چه قانونیه که من دارم که همیشه باید مرموز باشی و غیر قابل درک.
این چه چیزیه که تو وجود ادما س و نمیذاره خودت باشی.خودت رو نشون بدی.خود خودت.
شجاع نیستم.
از این چیزی که هستم و نیستمم مطمین نیستم.

به چیزایی عمل میکنم که نباید که میدونم درست نیست ولی عمل میکنم.

چیزایی ارزش شدن برام که نیستن.ارزش ها دارن معنیشونو از دست میدن.

میترسم دیگه پیدا نشم.



پ.ن
بالاخره پاتوق م رو پیدا کردم.
در دسترس ترین, پر سر و صدا ترین و در عین حال دنج ترین جایی که میتونم انتخاب کنم.
پشت بوم خوابگاه.
واسه خودش یه زندگی ایه.